“Ben je gestopt?”

Over stil zijn, herstel en jezelf opnieuw uitvinden.

“Ben je gestopt?” ; Die vraag kreeg ik de afgelopen maanden vaker dan ik zelf had stilgestaan bij het antwoord.

Want ja — het was stil op Instagram. Stil op Facebook. Stil op Garmin.  Stil bij de wedstrijden. Geen foto’s van podiums, geen updates over trainingen in het buitenland of die nieuwe trick op het lokale meer. Geen weekenden meer vliegen boven de duinen, geen trainingsmaatje op de fiets, geen toeristische skate tochten, geen glimlach tussen de gewichten, geen voetbal die in het rond vliegt. Geen foto`s op groot scherm in de collegezaal tussen de cijfers door. Geen strand, geen golven, geen wind, geen water, geen sneeuw…en boven alles geen actie.

Geen nieuwe blogs. Geen antwoord op dat bericht.

Maar wat je niet zag:

Vijf operaties.
Een doorgesneden zenuw.
Een arm die het letterlijk opgaf.
Dagen waarin zelfs aankleden een uitdaging was.
Een hoofd dat wilde, maar een lichaam dat riep: “nu even niet.”

Ik was niet gestopt.
Ik was aan het overleven.
Aan het herstellen.
Aan het verwerken.

Als topsporter leerde ik wat presteren écht betekent. Elke training, elk moment telt. Je leeft met discipline, drijfveer en het constante verlangen om beter te worden, beter dan gisteren, beter als vandaag . Geen ruimte voor pauzes – want FOMO (- Fear Of Missing Out) is echt. Elke gemiste sessie voelt als een stap achteruit. En als vrouw in een mannenwereld moest ik me dubbel bewijzen, vaak zonder gelijk speelveld. (“Ohh..it`s just a girl”) . Als je er moet staan sta je er; no matter what, no matter the conditions.

Alleen dit keer was er geen medaille aan het einde, geen tribune, geen high five. Alleen stilte, geduld. En onbegrip. Want aan de buitenkant zien mensen alleen een rustige zee. Maar wie de mist op het water kent — die ene ochtend dat je erop staat en niemand begrijpt waarom je niet traint — weet: de grootste storm zit soms binnenin.

En precies daar moest ik leren blijven staan.

Het besef: herstel is niet lineair.

Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Een constante onderhandeling met jezelf. Tussen hoop houden en realiteit accepteren. Tussen ambitie en grenzen. Tussen wie je was, wie je bent — en wie je nog kunt worden.

Want hoe ga je verder als je niet zeker weet of je ooit weer kunt sporten zoals vroeger? Als je leeft met een pin in je bovenarm en plaatjes in je pols? Een zenuw die het allemaal even niet meer aan kan. Als je weet dat één operatie nog komt, maar het mentaal, fysiek even op is? Hoe blijf je geloven in vooruitgang, als je maandenlang vooral achteruitgang voelde? En hoe leg je uit dat je ‘weer wat kunt’, maar dat dat iets totaal anders is dan hoe het ooit was?

Want ook dat is topsport: keuzes maken die goed zijn voor de lange termijn. (we hebben je gemist op de spelen)

Revalideren gebeurt vaak in stilte. Er is geen publiek, geen stopwatch, geen applaus. Alleen jij en jezelf. En terwijl de buitenwereld verder draait, voelt het soms alsof jij stilstaat. Maar dat is niet zo. Elke dag dat je kiest om op te staan, om opnieuw te proberen — hoe klein ook — is een stap vooruit. Zelfs als niemand het ziet. Juist dan.

De buiten wereld ziet vaak alleen dat je weer meedoet. Dat je er weer staat, presteert, lacht. Maar wat zelden gezien wordt is wat daaraan voorafging en .. wat er daarna nog blijft. Herstel stopt niet zodra je weer het veld op loopt, je werkplek binnen komt, in de gym staat, je kite oplaat of die wing in je hand hebt. Nee -soms begint het dan pas echt. Als ik iets leerde in mijn topsport leven is terugkeren niet hetzelfde als hersteld zijn. Dit is het gevecht achter de glimlach. De twijfel, kan ik het nog? De angst, om geblesseerd te raken? De frustratie. Het is het deel wat iemand ziet wat het moeilijkste is; Presteren met littekens die niet zichtbaar zijn. En toch kiezen om wél te gaan. Niet omdat je ‘terug’ moet, maar omdat je verder wilt.

Herstel is zelden rechtlijnig. Het is zoeken. Naar balans. Naar vertrouwen. Naar jezelf. Zeker in een wereld waar je ooit volledige controle had — over je lichaam, je prestaties, je progressie — en nu opnieuw moet leren luisteren. Tricks die ooit vanzelf gingen, voelen nu als bergtoppen. Je begint weer bij de basis. En dat is pijnlijk. confronterend. Maar ook puur. Want juist daar ontdek je wie je echt bent: niet de versie die altijd wint, maar de versie die durft terug te komen. Stap voor stap. Met open blik. Geen grote finish, geen fanfare — maar een diepe, stille overwinning. En soms zijn dat de mooiste.

Ook als het betekent dat je leert omgaan met wat er nu is. Met een lichaam dat anders voelt. Met een arm die het soms laat afweten. Met kracht die je moet zoeken op andere plekken — fysiek én mentaal.

Het betekent ook: accepteren dat dingen soms anders gaan. Dat je een kite niet meer zelf kunt oppompen. Tricks naar links niet gaan zoals ze gaan. Dat je na een wedstrijd niet moeiteloos je wetsuit uittrekt. Dat je twee keer moet lopen met je spullen. Maar je loopt. En je staat. Op het water. In je sport. In je leven. Misschien gaat het trager. Het herstel duurt langer. Misschien anders. Maar het gaat. En dat is al een prestatie op zich. Net als het spontaan finishen van de Alkmaar City Run, de 5k run.

The famous quote van mijn coach; “You should hold on a little longer than you can – for that is just the place and the time the tide will turn”.

Je hoeft niet altijd op het podium te staan om een winnaar te zijn. Soms is elke stap vooruit – hoe klein ook – een overwinning. (Athlete Life). Niet alles hoeft in één keer. Je hoeft niet terug op het oude niveau om trots te zijn op waar je nu staat. Je mag ruimte geven aan herstel — niet als terugval, maar als transformatie. En het weer durven beginnen — ondanks alles

Tegelijkertijd begon ik iets nieuws of eigenlijk iets wat ik 3 jaar lang op pauze heb gezet: werken als assistent-accountant. Studeren voor een toekomst als registeraccountant. Twee werelden, ogenschijnlijk totaal verschillend van het water, de wind en de adrenaline van de sport. Maar in de kern? Nog steeds dezelfde toewijding. Nog steeds doelen, discipline, en de lat die hoog ligt. De mindset van een topsporter laat je niet achter bij het sportveld — die neem je mee. Ook nu, terwijl ik leer omgaan met grenzen, herstel en onzekerheid, blijf ik bouwen. Alleen dit keer aan een toekomst waarin prestaties anders tellen.

Topsport is hard. Keihard. Alles draait om presteren, elke dag weer. Er is weinig ruimte voor twijfel — laat staan voor herstel. Je leert doorzetten, niet stilstaan. Maar nu, in het bedrijfsleven, ontdek ik iets anders. Hier is ruimte. Om te leren, te herstellen, “opnieuw” te beginnen. Niet minder uitdagend, maar wel anders. Menselijker. En leer ik pas hoe krachtig herstel écht is. Ik leer andere dingen — op een andere vloer dan het water of het strand. De lessen die ik nu leer, leerden geen podiums me. Maar ze leerden me iets groters: dat waarde niet alleen zit in winnen, maar in doorgaan. In opnieuw beginnen. En in het vertrouwen dat het goed komt, ook als het anders loopt. Dit is misschien niet het pad dat ik voor ogen had — maar het blijkt precies het juiste. Want soms brengt het leven je niet waar je wilde zijn, maar wel waar je nodig was.

Ironisch genoeg brak ik mijn arm tijdens het afronden van mijn laatste topsportproject (eentje waarvan ik 0.00001% kans had om de laatste ronde überhaupt te halen)— uitgerekend tijdens de grootste overwinning van mijn carrière. De wedstrijd die ik won… Maar wat niemand zag, was dat het meteen ook het einde was van iets groters. De wedstrijd die ik altijd wilde winnen, maar nu even niet meer. De finish voelde als een hoogtepunt, maar werd in stilte gevolgd door de zwaarste val. Niet zichtbaar op het podium, niet in de uitslag — maar voelbaar in alles daarna.

Want wie ben je als je niet kunt doen wat je het liefste doet? Als de sporten die je definieerde ineens wegvallen? Het is alsof je jezelf even kwijtraakt. Maar dan leer je: je bent méér dan je prestaties. Je bent niet je PR, je titel of je ranking. Je bent iemand met doorzettingsvermogen, met liefde voor je vak, met moed om opnieuw te beginnen. Ook dat is topsport. Ergens diep van binnen wist je dit al.

En toch… misschien was het precies dat moment dat me liet groeien. Niet alleen als sporter, maar als mens. Want winnen leer je in de sport, vallen en opstaan ook, maar écht leren – over jezelf, over grenzen, over balans – gebeurt als het stil wordt.

In de sportwereld lijkt stilte vaak op opgeven. Geen posts? Dan gebeurt er niks. Geen resultaten? Dan train je zeker niet meer. Geen sessie gelogd? Dan ben je ergens stiekem aan het oefenen of heb je opgegeven. Geen antwoord? Dan ben je ongeïnteresseerd of verberg je iets.

Maar ik heb geleerd: stil zijn is óók topsport. Zeker als je door een storm gaat. Zeker als je moet leren leven met nieuwe grenzen, nieuwe keuzes, nieuwe versies van jezelf. Het vertrouwen dat je ook buiten het oude script mag schitteren.

Nee, ik ben niet gestopt.

Ik ben uit de schijnwerpers gestapt.
Ik ben aan het leren.
En straks zie je me weer op het water. Of op het podium. Op school. En op kantoor — met een pen in mijn hand in plaats van in mijn arm. Terugkomen is geen eindpunt, het is een nieuw begin.

Hoe dan ook: ik ben onderweg. En dat, is precies waar ik moet zijn.

Tot zo!