Afscheid nemen bestaat niet.

Afscheid nemen bestaat niet – Best friends stick together and never say goodbye……

Of toch wel. Wouter is altijd als een grote broer geweest. Iets wat hij echt niet kon – die mening deelde wij niet met hem. Pas een maand geleden heeft hij ons verteld wat er nou echt aan de hand is. Tijd om boos te worden of verbaasd te zijn was er niet. we geloofden het gewoon niet. Hij is nog maar 32, en vertelde ons altijd:

“You should hold on a little longer than you can – thats where it will change”

nou deze keer dus mooi niet. Jij hield het al 6 jaar vol. en ik dacht dat ik dit altijd overdreef. je hebt altijd baas boven baas, zelfs nu win je het.

Elke keer als ik op het punt sta een nieuw trucje te doen of iets te doen wat ik nog nooit gedaan heb, mezelf over dat randje duw van snelheid… denk ik weer aan jou: “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan” . De pippie langkous oplossing voor alles. En ja met twee vlechtjes in kon ik dat wel zeggen. en weetje? dat doe ik gewoon nog steeds.

S`avonds pak ik nog steeds die telefoon, om jou te vertellen wat er vandaag gebeurde, meestal had jij dat al gevraagd. De domme dingen, verhalen die jij altijd goed keurde of weer voor iets nieuws uitgedaagd. Voordat ik op zend druk hoop ik dat je het nog gewoon zult lezen. Het is onmogelijk om je te vergeten, die iemand die zoveel gaf om te herinneren. Zoveel herinneringen en nu ben jij er 1…. Leg me dat nog eens uit?

Zoveel samen van de wereld gezien, samen getraind, samen. En nu alleen..nog steeds.

Wouter, door jou bestaat deze site, (oké en je bent echt wel een van de schuldige dat ik Facebook heb en nu overal aan het kitesurfen en foilen ben). Ik kon hier alles kwijt, jij wilde dat ik mijn verhalen weer delen zou, al was het alleen voor jou. En deze keer met een kite. Wij deden alles op onze eigen manier. Daarom verdien je ook gewoon een plekje hier. Nu kun je nog even aan onze zijde staan, genieten van die lach, van die traan en gewoon nog elke dag.

Afscheid nemen bestaat niet – Best friends stick together and never say goodbye.

Lieve Wouter,

Ik zag het in je ogen en hoorde het in je stem. Je zegt het niet maar ik weet het gewoon, dat jij niet lang meer bij ons bent.

Terwijl de wereld langs me heen gaat. Jij in mijn gedachten nog bestaat. Het boek gesloten is, ik je voor de laatste keer zag, het leven is voorbij, een laatste dag, een definitief afscheid van een leven met elkaar. Afscheid nemen doen we niet, dan word het zo zwaar.

Best friends stick together and never say goodbey

Je onderging alle kuren, en niets kon volstaan,  jou leven mocht niet langer duren. Nog even vastgehouden, maar je moeten laten gaan. Het einde van twee beste vrienden samen. Het begin van … …

In mijn hoofd nog zoveel vragen. Nog zoveel plannen, nog zoveel dromen. Weetje hoever we zouden komen?

Op het water, de sneeuw nog zoveel grenzen te verleggen zoveel avonturen op het water, zoveel te zeggen, zoveel te leren. Later, had jij beloofd… later….wordt nooit. Is er iets om de tijd terug te keren?

En … Had ik je eigenlijk wel gezegd, hoe trots ik op je ben? Weet je eigenlijk hoe ik je bewonder? Super blij ben dat ik je ken! Dat je zo lief bent en onze vriendschap zo bijzonder? Hoe dankbaar ik je ben?

Je weet het vast wel, je voelt het wel. Maar ik wil toch dat je even weet dat ik je nooit vergeet, hoe onmisbaar jij bent in mijn leven. Ze zeggen altijd dat de tijd alle wonden kan helen. Maar dat is een mening die wij nooit konden delen. Want een diepe wond wordt uiteindelijk een litteken.  Elke keer als we ernaar keken.   Niet alle littekens zijn zichtbaar en niet alle wonden helen. Dat hebben wij vaak mogen delen. Niet bang om de grenzen te verleggen, samen kon het ons niks schelen. Doen jullie voorzichtig hebben we anderen vaak horen zeggen. Onmogelijke daar geloofden wij in, welk avontuur kreeg nou zijn zin. Wij konden niet tegen ons verlies, ruzie om wie nou de snelste was, of wie als eerste naar beneden zou storten met die skies op die bergpas. Hoe ik het weer eens haatte als ik die foilkite op moest laten. of dat truukje weer eens niet lande, jij mij uitlachte, en ik me dan toch maar vermande, op 0 zetten die gedachte. In het skatepark, op het voetbalveld, op de rails, in de halfpipe, op de sneeuw of op het water….

……..Jij hebt ons zoveel geleerd en gegeven. Was altijd super gedreven, was je nu nog maar even, gewoon heel even bij ons gebleven.

Alles zou nu anders zijn …

In ons hart ben je gebleven. Want hoe zou je nu…? Reageren..? dacht ik nog deze week. Je blijft voor altijd, al is het maar voor even. Hoe je soms met alles mee keek. In mijn gedachten blijf ik je zoeken….en kom je halen want je leeft gewoon verder in onze verhalen. jij zoals je bent. niet zoals je was, want:

Jij bent jij

Je pit, je frustratie als het tegen zit, je vrolijkheid, je volle lach,  je felheid als iets niet mag. Je gevoeligheid, je stoere praat hoe je laat zien dat je er staat. Je drive voor avontuur, Jij ging niets uit de weg, maakte alles bespreekbaar, ook als ik niets zeg. Stelt precies de juiste vragen, weet ook de antwoorden, zelfs al heb ik er geen.

Jij bent jij

Maar jij, jij bent er niet meer. Met enorme bewondering en respect voor jou. Wat was jij sterk en onze knuffelbeer!

Best friends stick together and never say goodbye – afscheid nemen bestaat niet, maar missen gaan we je wel.

Dankjewel voor alles lieve Wouter, rust zacht.